Af minjum um leirlist til forna á Íslandi er fátt eitt varðveitt nema orðið deiglumór, þetta forna orð yfir leir, sem vitnar um notkun leirs á Íslandi til deiglugerðar á öldum áður. Sú saga er fallin í gleymsku, en hins vegar var notkun íslenska leirsins forsenda hinnar frjóu leirlistarsögu tuttugustu aldarinnar.

Brautryðjandinn Guðmundur Einarsson frá Miðdal stofnaði Listvinahúsið 1927. Stofnun þess markaði upphaf íslensks listiðnaðar í nútímaskilningi þess orðs. Á árunum 1946 – 1957 voru síðan stofnuð fimm ný leirmunaverkstæði í Reykjavík; Leirbrennsla Benedikts Guðmundssonar, Funi, Laugarnesleir, Roði og Glit. Þau áttu það öll sameiginlegt að nota íslenskan leir fram til um 1970. Í bókinni er saga þeirra rakin, fjallað um helstu leirlistamenn tímabilsins og verk þeirra. Leitast er við að gefa innsýn í framleiðslu verkstæðanna, en mikill listrænn metnaður einkenndi hönnun og framleiðslu leirmuna þeirra.

Fjöldi mynda prýðir bókina, en margar þeirra hafa ekki birst áður. Höfundar texta eru þær Inga S. Ragnarsdóttir, myndlistarmaður og Kristín G. Guðnadóttir, listfræðingur.