Á vormánuðum 1845 steig á land í Hafnarfirði austurrísk kona, Ida Pfeiffer að nafni. Hún var hér ein á ferð, ferðabókahöfundur að viða að sér efni í bók um Norðurlönd. Hún hafði gert sér háar hugmyndir um land og þjóð og varð svo sannarlega ekki fyrir vonbrigðum með náttúru landsins. Meðal þeirra staða sem hún heimsótti voru Reykholt, Þingvellir og Geysir, auk þess sem hún gekk á Heklu, fyrst kvenna að talið er. En kynnin af innfæddum ollu henni miklum vonbrigðum. Henni fannst þeir latir, ágjarnir og hinir mestu sóðar.

Ida Pfeiffer var trúlega víðförlasta kona sinnar samtíðar. Bækur hennar voru þýddar á fjölmörg tungumál og hvarvetna metsölubækur. Lýsing hennar á Íslendingum fékk ekki góða dóma íslenskra samtímamanna en er óneitanlega merkileg heimild um upplifun evrópskrar millistéttarkonu á landi og þjóð um miðja nítjándu öld.

Guðmundur J. Guðmundsson þýddi og ritaði inngang.