Eins og jafnan þegar stóratburðir setja samfélagið á hliðina reynir hugurinn nú að setja allt sem hann les í samhengi við kórónuveirufaraldurinn mikla. Þannig verða lokaorðin í inngangsljóði Þórarins Eldjárns hér í heftinu eins og brýning til okkar þetta erfiða vor: „Komið litlu kellur / komiði með dellur / brandara og brellur. / Varist allar vellur / volæði og rellur.“ Undanfarnar vikur hafa forsvarsmenn íslensks menningarlífs einmitt þurft að gera þetta – forðast volæði og rellur þótt öllum viðburðum hafi verið frestað um lengri eða skemmri tíma og beita hugmyndafluginu til að miðla listunum með nýjum hætti. Þannig er menningunni nú streymt yfir netið sem aldrei fyrr og bækur aulýstar með frírri heimsendingu eins og pítsur.

Þema þessa heftis eru barnabókmenntir sem skoðaðar eru úr ýmsum áttum í fimm áhugaverðum greinum, auk þess sem öll bókmenntagagnrýnin fjallar um nýjar barnabækur. Þá fá lesendur að kynnast Renée Vivien í fyrstu grein Önnu Gyðu Sigurgísladóttur um gleymdar skáldkonur fyrri tíma, Selma Guðmundsdóttir rifjar upp sögulega uppsetningu á styttum Niflungahring eftir Wagner og Þorvaldur Gylfason dregur saman verkefnin sem Ísland á enn ólokið nú, tólf árum eftir hrun. Skáldskapurinn er að venju fjölbreyttur; saga Steinunnar G. Helgadóttur fangar andann í samfélaginu með nafninu einu: „Sóttkví“ (Það skyldi þó aldrei verða orð ársins!) og Ari Jóhannesson rifjar upp veturinn þegar síðasta farsótt geisaði á Íslandi í nístandi fallegu ljóði. Loks má finna kærkomna huggun í bráðskemmtilegri hugvekju Sverris Norland um dagbókarskrif þar sem fullyrt er að öllum sé „nauðsynlegt að fá öðru hverju hvíld frá stríðinu og kliðnum: taka sér tíma í að híma.“

Við hvetjum lesendur því til að híma litla stund yfir „bröndurum og brellum“ Tímarits Máls og menningar og vonum að brúnin verði léttari á eftir.

Ritstjórar eru Elín Edda Pálsdóttir og Sigþrúður Gunnarsdóttir.