Góður og gegn borgari vill gjarna vita í hvernig samfélagi hann lifir. Hann gerir sér grein fyrir nauðsyn þess að hann sé skráður í þjóðskrá, sé atkvæðisbær, að um hann sjálfan sé eitthvað vitað ef eitthvað bjátar á. Hann vill hafa áhrif en njóta jafnframt verndar eigna sinna og annarra persónulegra réttinda.

Í raunheimi er hugurinn þvingaður til þess að lúta lögmálum markaðar, kostnaðarvitundar, ávöxtunarkröfu, framboðs og eftirspurnar. Því vilja margir dvelja þar sem skemmst. Snúa aftur til draumalandsins þar sem allir hlutir verða gerlegir, skáldskapurinn lifir sjálfstæðu lífi.

Við erum gjörn á að gera viðmælendum okkar upp hinar lægstu hvatir þegar rökin eru á rotum. Þannig hendir það okkur félagshyggjufólk að væna hina sem aðhyllast einstaklingshyggjuna um að vera gráðugir, ágjarnir og jafnvel sálarlausir, sneyddir tilfinningu fyrir samfélaginu. Í staðinn fáum við glósurnar um öfund og minnimáttarkennd.