Í bókinni segir á einum stað: „Þegar maður skilgreinir sjálfan sig í samhengi við söguna, er það skáldskapur eins og sjálf sagan er skáldskapur, því hún er ekki annað en saga vindanna. Maður getur með sama réttmæti rökstutt athafnir sínar með tilvísun til erfðavísanna. Maður getur líka skírskotað til stjarnanna: ég hagaði mér svona afþví að ég er hrútur. Líka má taka Guð sér til fulltingis: ég gerði þetta afþví það var Guðs vilji. Loks má grípa til goðsagnarinnar: ég hagaði mér svona afþví röddin í brjósti mér bauð mér það. Að sönnu hef ég í þessu verki á stöku stað stuðst við dagbókarslitur, kafla úr bréfum eða birtum greinum, en allt er það efni fellt inní viðeigandi goðsögn.“